07.01 Piątek trzynastego

Hello hello, 


Przychodzę do was z całkiem nową seria, tylko po woli zastanawiam się czy jest sens? Zauważyłam spadek aktywności na  blogu, i tak się zastanawiam Czemu to tak ?😌 No nic mam mały pomysł zaproponujcie mi jakąś minia hasłowo czy jak tam sobie to wymyślicie, a ja albo wybiorę  jedną najbardziej pasująca, albo połączę pare pomysłów w jeden. Tak myślę, że to wtorku wieczora czekam na propozycję w środę jadę więc w podróży będę miała czas na obmyślenie jak to napisać. 

A więc nie przeciągając miłego czytania ! No i komentujcie.
Pozdrawiam ! <3 

Czasami życie lubi sobie z nas zadrwić, zabawić się nami. Czasem w najmniej odpowiednim momencie  spotyka nas coś czego nie spodziewalibyśmy się nigdy, jedno zdarzenie, jedna chwila, jeden moment i dzieje się coś niespodziewanego, coś co łamie nas w pół i nie potrafimy się podnieść, upadamy i tracimy nadzieję na lepsze jutro, trzeba mieć cholernie wiele siły, żeby się pozbierać i zacząć żyć na nowo, tylko czy można nazwać życiem to co się dzieje tuż po tym ?.

Spojrzałam na kalendarz  Piątek  trzynastego - mruknęłam pod nosem " Zapowiada sie piękny dzień. Pech jak się patrzy - Skomentowałam sama do siebie. - Statystycznie dziś zginie najwięcej osób, i najwięcej osób popełni samobójstwo niż w taki zwykły dzień - Mówiłam sama do siebie zbierając się do pracy - Zginięcie pod kołami rozpędzonego auta, bądź ratując samobójce również jest ogromne. No cóż to będzie piękny dzień 

- Cześć - Powiedziałam wchodząc do pokoju, odpowiedziała mi cisza. Mikołaja nie było, ale jego rzeczy już był. Wzięłam mundur, swoje rzeczy i poszłam przygotować się do odprawy. Aż do odprawy nie widziałam Białacha, zdziwiło mnie to z reguły zawsze widujemy się przed odprawą. 

- Dzień dobry - Powiedziała Jaskowska wchodząc do pokoju, ku naszemu zdziwieniu Mikołaja nie było - Karolina gdzie Mikołaj ? 

- Pani komendant Mikołaj - Nie miałam pojęcia co wymyśleć jaki bajer wkręcić tym razem, całe szczęście zadzwonił mój telefon, spojrzałam zdziwiona na wyświetlacz " Białach " - Właśnie dzwoni  - Sama nie wiem czemu to powiedziałam, komendantka nie powiedziała nic tylko gestem pokazała mi, żebym odebrała 

- Tak, Mikołaj gdzie jesteś ..... Jak to bomba na komendzie ?! - Na te słowa wszyscy poderwali się z miejsc  - Gdzie jesteś ? .... - Zaraz będę  - Bez słowa wybiegłam z pokoju, pędziłam jak oszalała i już po chwili byłam pod pokojem przesłuchań 

- Jak się czujesz ? - Krzyknęłam lekko przerażona, Mikołaj siedział z tym wariatem zamknięty 

- Ok - Odpowiedział niemal natychmiast  - Musicie go wysłuchać - Dodał po chwili 

- Czego Pan od nas oczekuje ? - Starałam się brzmieć łagodnie i naturalnie 

- Chce wiedzieć co z moim synem  ! - Jego głos był szorstki i bez uczuć - Maksiu Nowacki, 6 lata temu zaginął a wy zaprzestaliście śledztwa

-  Obiecuje, że zrobimy wszystko co w naszej mocy, mój kolega bardzo by mi pomógł - Staram się go przekonać, żeby wypuścił Mikołaja 

- Twój kolega zostaje ze mną, mam mało czasu cholernie mało czasu. Chce dowiedzieć się co z moim synem - W jego głosie można było wyczuć lekką panikę  - Pospieszcie się !

- Ok - Tylko tyle byłam wstanie powiedzieć. Bałam się, bałam się jak cholera, chyba najbardziej o niego.

*

- Wszyscy wyprowadzeni - Zameldował Jacek wchodząc do gabinetu Jaskowskiej, razem z komendant oglądałam plany komendy.

-  Co wiemy o tym dziecku ?

- Maksiu Nowacki 6 lat wyszedł z domu i rozpłynął się w powietrze, sprawę prowadził Kupis z kryminalnych

- Pojedziecie tam dowiecie się czego tylko się da, tylko mi tu nie wracać

- Mikołaj to mój partner - Zaprotestowałam od razu - Nie mogę go tak zostawić

- Na pewno Cię zrozumie

- Ale ja siebie nie, potem nie spojrzę sobie w oczy. Nie długo wrócę - Rzuciłam i wyszłam za Jackiem. Bałam się jak cholera, bałam się tak cholernie że nie zdążymy, ze on się rozmyśli. Chciałam jak najszybciej załatwić sprawę z kryminalnymi i wrócić na komendę

- W zasadzie nic wiecej nie udało nam sie ustalić - Powiedział zrezygnowany naczelnik, wiecie 6 lat to jednak sporo czasu, nie było tyle technik narzędzi. A po małym ani śladu to prokurator zdecydował się zamknąć śledztwo

- Musimy coś zrobić jakoś działać - Powoli zaczynałam panikować,poważnie obawiać się o jego życie -  Takie siedzenie nie prowadzi do niczego

- Proponuje, zrobić tak  Kuba i Paulina pojadą do matki tego chłopca my z Jackiem poszukamy w papierach, Ty wróć na komendę  - Kupis starał się mnie uspokoić

- Spokojnie zobaczysz, nie długo będziemy się z tego śmiać  - Paulina starała  się podtrzymać mnie na duchu. Wróciłam na komendę dalej nie widziałam nic co mogło by pomóc nam w poodszukiwaniach. Jacek z Kupisem przeglądali akta sprawy, ja tymczasem przekopywałam internet w poszukiwaniach jakich kolwiek informacji na temat mężczyzny, jego żony rodziny czego kolwiek co by nam pomogło

- Karolina proszę Cię idź do domu - komendantka po raz kolejny starała sie mnie wygonić  - To polecenie służbowe

- Z całym szacunkiem, ale nie - Odparłam odrywając wzrok znad dokumentów - Mikołaj to mój partner i przyjaciel nie darowała bym sobie gdybym teraz wyszła. A teraz przepraszam jestem zajęta. - Szukanie informacji na temat tego wszystkiego zajęło mi mnóstwo czasu, kiedy już wyszłam z pokoju okazało się, że nas bomber porozmawiał już z żoną, byłam wściekła, że mi o tym nie powiedzieli, że ominęło mnie to. Najgorsze było chyba jednak to, że nie widziałam co dzieję się z Mikołajem. Ta niepewność była najgorsza.

- Jak się trzymasz ? - Paulina weszła do pokoju

- Macie coś ? - Od razu jak tylko weszła wstałam

- Spokojnie chłopaki mają jakiś trop, ale musimy poczekać, a Ty jak tam? - Podeszła bliżej

- A jak myślisz ? - Zrezygnowana opadłam na krzesło

- Wiem, gdyby to był Kuba też bym się martwiła, ale zobaczysz nie długo to będzie nasza zabawna historia opowiadana przy piwie

- Obyś miała rację

*

- Stary widzę, że się źle czujesz, może wyjdziemy Ty pojedziesz do szpitala, a ja pomogę mojej partnerce szukać Twojego syna - Starałem się go przekonać, żebyśmy wyszli. Bałem się jak nigdy, facet ledwo trzymał się na nogach, a w rękach miał zapalnik

- My tu siedzimy, ona szuka - Odparł ledwo mówiąc

- We dwoje mamy więcej szans, stary nie to że się przechwalam czy coś, ale statystyki mamy najlepsze z całej komendy - Spojrzał na mnie po raz pierwszy od dawna, widziałem że się waha

- Nie my stąd wyjdziemy, a oni przestaną szukać mojego syna, masz dzieci ?

- Dwie córki, 16 i 18 lat

- A Ty co byś zrobił, na moim miejscu ? - To pytanie zbiło mnie z tropu, nie chciałem go otrzymywać w jego przekonaniu, że robi dobrze, ale też nie chciałem kłamać

- Zrobił bym wszystko, ale z rozsądkiem. Komendy bym nie wysadzał, bo pewnie teraz więcej osób zamiast szukać moich córek chciało by ocalić komendę

- Martwią się w swoje dupy - Powiedział z ironią

- Nie o to chodzi, taki wybuch niebezpieczny jest dla wielu osób, oni tam za drzwiami nie wiedzą jaki zasięg ma bomba. A co jak ulica akurat będą przechodzić przedszkolaki ? - Nie odpowiedział nic, tylko spojrzał na swoje buty. Nagle mój na stole zawibrował