07.05 Dawno się nie widzieliśmy

Cześć, 

Zapraszam na kolejne opko z 7 serii, mam nadzieję że się wam spodoba kolejna część myślę, że koło soboty. 

Pozdrawiam ;* 

"(..) Jednak bez względu na wszystko

cierpienie boli, tak mocno boli, 

że żadna z metod nie potrafi tego bólu 

uśmierzyć.

Nic nie jest wstanie sprawdzić, żeby rana w 

sercu sie zagoiła 

I ten ból, mimo że kiedyś osłabnie, pozostawi 

piętno na zawsze " - K. Klimkiewicz Jeśli tylko....

Obudziłem się miałem skrępowane ręce i nogi. Stałem z Karoliną pod jej blokiem rozmawialiśmy, a potem, ten ból, właśnie Karolina. Ocknąłem się momentalnie, mimo cholernego bólu głowy podniosłem się i rozejrzałem po pomieszczeniu, ona leżała na materacu obok. była nieprzytomna,

- Karolina - Szepnąłem, podnosząc się i starając przedostać do niej. Było ciężko, cholernie ciężko, ale w końcu się przeczołgałem - Maleńka obudź się - Szepnąłem głaszcząc ją po głowię. Ona po chwili otworzyła oczy. 

- Co się stało, gdzie jesteśmy ? - Zapytała rozglądając się po pomieszczeniu. Była zdezorientowana i obolała 

- Nie wiem,  ale spokojnie - Pomogłem jej wstać, ona oparła się o ścianę, usiadłem tuż obok niej. Byliśmy w jakimś małym pomieszczeniu - Pamiętasz coś  ? 

- Nie, rozmawialiśmy a potem ktoś mnie uderzył - Oparła się o moje ramie - Głowa mi pęka - o co w tym wszystkim chodzi?

- Nie mam pojęcia, sam chciałbym wiedzieć. Ktoś nas  pewnie nie lubi - Zaśmiałem się dla rozładowania atmosfery - I chyba zaraz się nawet dowiemy kto - Usłyszałem kroki

- Bardzo śmieszne, głowa mi pęka - Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale drzwi do pomieszczenia się otworzyły.

- Witam, witam nasze gołąbeczki się obudziły - Nie wierzyliśmy własnym oczom. Czego jak czego, właściwie kogo jak kogo, ale ich się nie spodziewaliśmy

- Przecież powinniście siedzieć  - Tylko tyle byłem wstanie wydusić z siebie. Spojrzałem na Karolinę było widać, że jest on ostatnią osobą, którą pragnęła ujrzeć

-  Jak widać znudziło się nam - Zaśmiał się ten cały guru. Wyglądał tak samo idiotycznie jak ostatnio

- Czego od nas chcecie ?

- Tak się do chłopaka zwracasz -  Do pomieszczenia  śmiejąc się wszedł  się ten cały Arek , miałem ochotę strzelić mu raz a porządnie

- Nie dobrze mi jak na Ciebie patrzę - Ogryzła mu się, on zbliżył sie do nas, a właściwie do Karoliny, próbował ją dotknąć ale ona się odsunęła, opierając o mnie

- Zostaw ją  !  Nawet się do niej nie zbliżaj ! - Kopnąłem go, tylko tyle byłem wstanie zrobić. Chwilę później poczułem jego pięść na moim nosie

- Zostaw go ! - Karolina wstawiła się za mną

- Taki odważny jesteś - Syknąłem - Ciekawe coś byś zrobił sam na sam ze mną

- Pomyślimy, może kiedyś - Zaśmiał się - A Ty księżniczko co powiesz na spotkanie sam na sam ? Ja i Ty ? Dawno nie mieliśmy czasu spędzić paru chwil razem, brakuje mi tego nawet nie wiesz jak bardzo

- Zapomnij, rzygać mi się chce jak na Ciebie patrzę - Skierowała głowę w moją stronę, chowając się w moich ramionach

- No nic potem porozmawiamy, teraz musimy coś załatwić. A Ty przemyśl sobie to i jak wrócę mam nadzieję, że będziesz skakać na samą myśl spotkania ze mną- Zaśmiał się w naszą stronę po czym razem z guru wyszedł

- Na komedzie już pewnie nas szukają - Chciałem dodać jej jakoś otuchy, widziałem że źle znosi to wszystko, porwanie a do tego ten cały Arek

- Żeby się tylko pospieszyli. - Powiedziała nieco zrezygnowana - Nie mam ochoty siedzieć tu ani chwili dużej. Tym bardziej z nim - Dodała smutniejsza

- Nie to, że jestem jakimś pesymistą, ale nie widzę jak byśmy mogli uciec, czy się uwolnić to może porozmawiamy

- Super, mamy siedzieć na dupie i nic nie robić ? Mikołaj no proszę Cię

- A co mamy zrobić ? Nie mamy jak przeciąć lin, nie ma okien to co mamy zrobić

- W sumie - Odparła juz całkowicie zrezygnowana - To co proponujesz porozmawiać  tylko o czym ?

- Hmmm.... może powspominamy stare dobre czasy jak się poznaliśmy czy hmmm może opowiesz mi jakaś ciekawą historię z Twojego życia - Zamilkła, jak by szukała odpowiedzi na to pytanie

- Moje życie nie jest aż tak ciekawe - Odparła po chwili, jak by nie była tego pewna

- To tak jak moja - Nie wiedziałem o co chodzi, więc wolałem uciąć ten temat  - A pamiętasz jaką wtopę zaliczyłem jak zaczynałaś u nas pracę

- Tego nie zapomnę do końca życia - Zaśmiała się - A tak swoją drogą serniczek, pączki  to gdzie ?

- Jak skopiemy im tyłki to zapraszam na pączusie i serniczek w ilościach o jakich nie marzyłaś. A do tego proponuje lody i co Tylko sobie zażyczysz

- Chcesz, żebym była gruba a wtedy złożysz o zmianę partnera i będziesz jeździć z jaką anorektyczką   - Odparła nad wyraz poważnie

- O niczym innym nie marzę - Rozmowa trwała w najlepsze, kiedy w pomieszczeniu pojawili się znowu oni.

- Macie - Rzucił w naszą stronę kawałek chleba

- Nie mam zamiaru tego jeść - Odparła stanowczo Karolina - Wiesz, że jak nas znajdą to macie przejebane ?

- Straszysz mnie księżniczko ? - Zbliżył się w jej stronę

- Nawet się do niej nie zbliżaj - Wycedziłem przez zęby

- Bo co mi zrobisz rycerzyku, Twoja partnerka jest taka śliczna już dawno miałem na nią ochotę, tylko ona udaje taką niedostępną  - Uśmiechnął się obleśnie w jej stronę. Ona nie powiedziała nic tylko plunęła w jego stronę

- Rzygać mi się chce jak na Ciebie patrzę - Dodała po chwili.

- Tak się bawić nie będzie - Zrobił krok w naszym kierunku, wyciągając w jej kierunku ręce

- Zostaw ja ! - Jedyne co mogłem zrobić to zakopać mu z  całej siły łydkę.

- Kurwa ! - Wrzasnął, odsuwając się na chwilę  - Pożałujesz - Powiedział po czym ponownie poczułem jego rękę na swojej twarzy, w ustach poczułem metaliczny posmak krwi.

- Zostaw mnie ! - Krzyczała, bezbronna, próbowała się wyrwać, ale nie miała szans - Słyszysz puść mnie  - . Widziałem w jej oczach przerażenie  i starch, miałem ochotę go zabić, zamordować. Zrobić wszystko byle tylko ją zostawił, byle by była bezpieczna, chociaż to ja miałbym za to zapłacić

- Zostaw ja ! - Krzyczałem, próbowałem wstać, ale miałem z tym problem. - Weź mnie, a ją zostaw !

- Ciebie ? A co ja będę z tego miał, z Tobą się tak nie zabawię jak z nią - Przejechał po jej policzku palcem

- Mikołaj ! - Widziałem łzy w jej oczach. Do ostatniej chwili widziałem nadzieję, liczyła na mnie, a ja ją zawiodłem. Nie mogłem nic zrobić, nie mogłem jej ocalić. Tego spojrzenia nie zapomnę do końca życia,jej oczu proszących o pomoc